უსათაურო კროასანი

დღე – სიცივეს აპირებს,
მე – გაციებას.
ფეხით სიარული მინდება და შეყვითლებულ ფერებს ვერევი ქუჩაში,
დიდი ხანია, არ დავკვირვებივარ სახეებს, ასევე დიდი ხანია ვაჩერდები საათის ციფერბლატს, ხან ძალზე სწრაფად რომ ასწრებს დიდი პატარა ისარს, ხანაც - ისე ძლიერ  ჩამორჩება მომდევნო დრომდე, რომ ჩემზე ფიქრის წამოწყების საშუალებას მაძლევს, შეხვედრათა შუალედში.
ასეთ გარემოს და შეხვედრათა 30 წუთიან დროს, - უცხელესი, ლიმნიანი და ხელგათბობის ფინჯანი ჩაი უხდება ძლიერ.
განაფიქრმა უცებ მომანდომა უშაქრო ჩაის მომჟავო არომატიც და კროასანის უგემრიელესი გემო.
მახლობლად შემჩნეული ერთადერთი კაფე – სტუმრებს აღარ ღებულობდა, - სისავსის გამო, ანუ – მხოლოდ მე არ აღმოვჩენილვარ განმუხტვის თუ დამუხტვის სურვილთან მარტო. . .
აჰა, ესეც საცხობი, ოღონდ ქუჩაში კვება ისე მძულს, რომ შიმშილს მავიწყებს. მინიატურული სარკმლიდან სურვილგამართლებისათვის ვკითხულობ სკამიანი მაგიდის შესაძლო არსებობას, ჩემდა გასაოცრად – ახლა ამ მაგიდის მიღმა ვწერ ჩაიზე მოსაყოლ ამბავს.
აქ ისეთი მოძრაობა და არათავისუფალი ადგილებიაა, თუმცა სიმშვიდე არც მიძებნია, ჩაიც ამოთავდა და კროასანს “არსებობის” 2 პატარა ნაწილიღა დარჩა. 10-12 წუთი გასულიყო მხოლოდდამხოლოდ, ჩემსავით მომლოდინენი ლამის თავს მადგნენ და ჩემს ფინჯანზე დარჩენილ პატარა ნამცეცების “აღსასრულს” მორჩილად ელოდნენ რიგში.
აქაც არ გამიმართლა, ან ეს წერა რაღას წამოვიწყე, ამას ხეტიალი სჯობდა , ფინჯნის მოცულობაც ახლაღა შევნიშნე, გამოცლის მერე, მცირეფორმიან/სიდიდის რომ ყოფილა.
დროსთან ვუმადურობ, და ფურცლებისა და დარჩენილი ერთი ლუკმის ალაგებას სასწრაფოდ ვიწყებ.
წინა საათის პატარა ამბავი მაგონდება პარალელურად, წიგნების თაროებთან რომ გამოვეპასუხე, საჩუქრის შერჩევით გაურკვევლობაში ჩავარდნილ ერთ ბიჭს, დახმარება ვცადე, თამამად გამომეპასუხა, - თქვენ რომელი ჟანრის წიგნი გაგეხარდებოდათ საჩუქრადო, - ლექსების წიგნი დავუსახელე და კარები გამოვიკეტე, - იქაც, თაროებთან და ახლა აქაც, - ფუნთუშებ/ნაზუქიან პატარა სარკმელთან.
ეს შეხვედრაც რა უადგილო საათად ჩაეჩარა ჩემი დღის განრიგს. . . .

. . . .
ხელები გამითბა

საუზმეზე სასაუბრონი

  იცი, როდისაა წვიმა ჩემი? - აი, როცა უქმევდღეობ და ვშინაობ, როცა ერთი-ორი პრობლემით ნაკლებობა სტაბილურობის განცდის ხასიათზე მაყენებს, როცა ჩემები კარგად მეგულება და აღარ მაფიქრებს მომდევნო უქმეობამდე ჩემი სამუშაო დღეები, როცა გაზაფხულის მიწურულის დათვლილი დღეების ჰაერი ცივი აღარაა და შემიძლია, ღია ფანჯრიდან შევხედო ცას... და, თუ ბოლოხანს წვიმაზე აღარ ვწყრები - ესეც შეჩვეულობის ბრალი მგონია...

  სველი და ახალმწვანე ფოთლები, ქუჩა და ხელატატებული ჩვილი, სართული და აივანზე, ალბათ შესვენებად გამოსული, იგივე ალბათობით, აბიტურიენტი გოგონა, ვიწრო შარვლითა და სპორტულმაისურიანი, ჩამოშლილი თმით. ორი ფოლცვაგენი და ერთი მიცუბიში - უმგზავრებო და ეზოიანი. . .  
  უქმე დღის ყველაზე ადრიანი წევრი - ნინია, ყველაზე გვიანი კი მე. შესაბამისად, ჩემი საუზმობა ტოლია სადილობის დროის. ნინი მარტო არ მტოვებს და შეგროვებული ამბებით სუფრას “მიმზადებს”. საუზმის დღევანდელი თემა, დაახლოებით, ასეთია:
- იცი, ახლა რა უნდა მოხდეს? – ნინის მზერით ვხვდები, რომ სიტყვობანა უნდა მეთამაშოს.
- ალბათ, ისევ იწვიმებს, როგორც ჩანს, მოწყენილი დღეა, - ჩემი დიდური პასუხით მაინცდამაინც არაა კმაყოფილი და ცდილობს ამიხსნას:
- ღრუბლები ერთმანეთის შესახვედრად მიეშურებიან, ისე ჩქარობენ, რომ ერთმანეთს ეჯახებიან და “ჭეხა-ხუხილით” სურათებს უღებენ მიწას. 
ვეკითხები, - მზე ამ დროს რას აკეთებს, ნეტა თქო?
- მზე დაღლილია და ალბათ, მასაც შენსავით დილის ძილი უყვარსო.
ვეკითხები, - რამ დაღალა, გუშინაც არ გვჩვენებია მთელი დღე თქო?
- დასვენების დღეები აქვს, ალბათ სამსახურში ძალიან იღლებაო, - დაუფიქრებლად მეპასუხება. 
ღიმილის შეკავებას ჩაის მოზრდილი ყლუპით ვახერხებ და ინტერესით ველი მისეულ “ბუნების გაკვეთილების” შემდეგ ვერსიას. 
მერე არკვევს, რომ მზეს თვალები დახუჭული აქვს, რომ დღეს ალბათ მცივანაა და ღრუბლების საბანშია გახვეული. . . 
ჰოდა, ახლა ვზივარ ისევ სიზმარწამოყოლილივით, ნასაუზმევ სუფრასთან და “ჭეხა-ხუხილისაგან” სურათების გადაღებას ველი, - შეციებული და დაღლილი მზის გარეშე. . . 
ალბათ, ისევ გაწვიმდება.
იცი როგორ?
გაზაფხულისფრად, სიხარულის, კიდევ სიცელქისფრადაც, მხიარულ ნოტებად,
წკრიალახმებად.
არის რაღაც წვიმაშიც განწყობა,
თანაც, როცა ერთიანად სველდები და მგონი, პირველად - წვიმა აღარ გებოროტება......

ამბორი

შემომფინე ღიმილი
მოელვარე სხივებად,
მხიარული წუთები
აგიკინძე მძივებად.
გამოგხლართე უჩუმრად
სიმარტოვის ბადიდან,
ნაჩქარევი ამბორი
გამოგტაცე ბაგიდან.…


2004