ნუ დამაჯერებ... /ლექსებზე მინაწერ/

ყველა ფერი ბგერაა, შვიდივე ნოტით,

შედედებული ჰაერი – დუმილის ხავსია იოგებზე.

წყვილმზეჩასული თვალებით შეიძლება – ვარსკვლავების ნაპერწკლებად დაცვენილი ზეცაც დაინახო და ქიმერებიც, –

ჰორიზონტზე გამობმული ნოტიო მზერაც და

ლანდად დადევნებული ბავშვობაც.

წვიმის „secret garden” ისევ არაფრობის მსგავსია,

ფერწართმეული და ნაამბორალი თითებივით, –

ფანჯრებამთქნარებულ დილის ქალაქიდან.

ნუ დამაჯერებ!

რომ თუნდაც ერთი, ცაზეთვალისმოწყვეტა წამის, –

უშენობამისჯას ჰგავს,

ჰაშიშნაწევ ღამესთან წილნაყრილს,

გადახნულ ფსკერზე ჩარჩენილ სიყვარულს,

რომელსაც ხვატისაგან გამირაჟებული ხეოფსის ფერი აქვს.

გაზაფხულობანატრულობა,

სულელი შინდი,

ლექსებით სულგაწვალებული დილა და

ცხრაღიმილ დავარდნა ბებერციხესთან...

ჰოდა

მოთოვოს, მოთოვოს, მოთოვოს, – არ ვერჩი.

რომ დილის არაზუსტი ლექსივით,

დახუჭულმა თვალებმა იღვიძოს მთვარის, –

გატეხილი ფარნის შუქზე, –

გამოგონილი სიკვდილის სასთუმალთან,

რომ ჯერ გამოიგონო, –რისი ახდენაც გწადია, –

და მერე რექვიემზე იმღერო,

ხელებჩაჭიდებამდე,

ნერვებგადაყვლეფილ წამებს, სიკვდილი გამოუგონო...

ხომ ხედავ, ჭრელი ხე იხუნძლება, სურვილების სიჭრელით,

დღეს სხვანაირად ძნელია, გენდო.

ალიხე,

მალიხე,

სალიხე...