დღეს შევნიშნე, რომ მზე გაფერმკრთალებულიყო,
უფერულღრუბლიანობდა დღეც, სიცივე/სახედახოკვით,
ხეების დაბერება – შიშველტოტებიანობას დავაბრალე,
ფოთოლფენა – შეციებულ ქუჩებს, –
დილით რომ მეეზოვენი უხმოდ და ფერადი ჟილეტებით გვიან, ფუნჯა ცოცხებით,
თითქონ ერთმანეთს ეჯიბრებინო – სიჩუმის შენარჩუნებასა
და პრობლემების შეგროვებაში.
კიდევ ისიც ვაღიარე, რომ ადამიანები არასდროს იცვლებიან,
არც მაშინ – საგანგებოდ რომ მალავენ ხასიათ/განწყობებს და
არც მაშინაც – როცა მრისხანებებით თავდასხმაზე გადადიან,
მეგობრობა ან ნამდვილია ან ნაყალბევი – და ორივე ურთიერთობას ერთი სახელი აქვს,
ადამიანს ან უნდა ენდო – ან გამოსცადო ნდობამდე, თუკი გზის რაღაც ნაწილია გავლილი,
ლექსები ან უნდა წაიკითხო – ან დაისიზმრო, რომ დაიტოვო,
წერილები კი – ან უნდა გააზიარო – ან აღარ დაწერო,
ხშირად უინდექსოდ ვაგზავნიდი დაუწებავკონვერტიან წერილებს,
ან კითხულობდა ბევრნი, ანდაც – წაუკითხავად ხევდნენ უინტერესო ბარათებს,
საფოსტო ინდექსი – ახლაც არ ვიცი,
უბრალოდ, ყუთში ვაგდებ,
თუკი თვალი მოკრა, – ჩემი ნაწერი იქნება,
თანაც არაძველი და არც ამბებიანი,
აი ასეთი, ახლაჩემმსგავსი და ცოტათი – მოსაწყენ/აბურდულიც,
დღესაც ბევრი დღე იყო,
სულ სამსახურიანი ასოებით, ბგერებით, ხმაურით პირთამდე ავსებული,
გადმოღვრამდე, წვეთ–წვეთად ნაგროვები დავალებიბიანი,
თავატკიებამდე – გაწელილი გრძელი კვირის დასასრულივით და
ხვალინდელი უქმე დილისძილის – ყველაზე საამო ხასიათით,
თანაც – უმაღვიძაროდ.
და თუ ბანალურად მეც გამაკვირვებს დღე–ღამის სხვადასხვაგვარად დადგომა,
რომ რატომაა ღამის 12–დან ახალი დღის დაწყება და არა გათენებიდან –
ალბათ ამასაც ძლიარ ბანალური პასუხი მოეძებნება, თანაც მრავალ პუნქტიანი და
თანაც – „ფიზიკის და ასტრო სივრცეების“ გამოყენებით.
მერე რა, რომ ახლა აქ ღიმილის სმაილის ნაცვლად სახეღიმილიანობაა და
წერილის თავიდან/გადაკითხულობაც.
მარტივობაა ფრიად – ქვე /შენი ჭირიმესა და/ ტექსტების გარეშე,
არც გავრცობილად და არც მთლად დიდი სიმარტივეებით,
შემდეგ წერილებამდე...
10.12. 2010
