ნუღარ....

თავიდან გაგიცანი,
ღიმილს გამოვედევნე.
სიტყვები – გაუხერხულდა
დაიბლანდა წარმოთქმამდე და
ვერ გადმოსცდა ფილტვებს ჰაერთან.
თვალებმა გამცეს,
კიდევ – გაყინულმა თითებმაც, -
სითბოს საძეიბლად რომ დაიწყეს ნელი სვლა
თვალიდან გულამდე, მხრების გამოტოვებით,
ხელზე მოგეჭიდე და ვერ გამხილე გრძნობად.
ვერ ავირჩიე ფიქრი – შეჩერებასა და წასვლას შორის,
ადევნებასა თუ დარჩენის ზღვართან.
არც დამეხმარე,
ვერც დამიხსენი.
გავვორდი,
შენით და ჩემით დავიწყე ხედვა,
ამერიე -
ფერებში,
გონებაში,
მომავალში,
წარსულში.
ვერ მომიპოვე, - თუმცა არც გიძებნივარ
ვერ შემნიშნე და
ვერც გამომიცანი.


ასე, რომ გთხოვ,
ნუღარ მესიზმრები

შობას...

  
ახლა შობის ღამე შენსავით ლამაზია 
  და სევდიანიც; 
სიზმრებიდან წამოყოლილი შენზე ფიქრები 
  მხიარულიცაა და ცრემლიანიც; 
მიმწუხრამდე წუთებს 
  შენი ღიმილებით ავითვლი, 
შობის ღამეს ჩაგიფიქრებ და 
  დავითვლი: 
ვიდრე მოსვლამდე, 
  ლექსების მოძღვნამდე, 
  ალერსით მორთვამდე 
  და შობამდე! 
შობის ღამეს კი. . . 
საშობაო ზღაპარივით მიამბობ 
ჩემგან ათვლილ წუთებს, 
გაათბობ გულებს, - 
  შობას ღამეს რომ უთევს. 
მერე შენი სიზმრების პერსონაჟად 
  მაქცევ, 
ჩემთან შეხვედრას, - 
  ლექსებად აქცევ 
და მამხელ: 
  ფიქრებად, 
  რითმებად, 
  მზისფერად. . . 
და გადამავიწყებ 
  ყველაფერს ქვეყნად, 
მანამდე?! 
შობის ღამესავით, 
  დარჩები ჩემთან. 

2007

 

ხელგათბობის ფინჯანი ჩაი...

ისეთი შეგრძნებით მცივა, თითქოს სხეულმა დაკარგა ტემპერატურა, თუ რამ გააჩნდა.
სისხლის მიმოქცევის მთელ გზაჯვარედინებს ვგრძნობ, ოღონდაც თავის მაგისტრალზე კიდურების გამოტოვებით მოძრაობის, თითებამდე რომ წვეთ-წვეთად ჟონავს მიკროსკოპული წვეთის მეათასედი ნაწილით, მოვალეობის მოხდის მიზნით.
ხელის მტევნები გარდამავალ ფერად იცვლებიან - ვარდისფერიდან ჯერ ყვითელ ფერზე რჩება, მერე – ლურჯდება. 
რას გავიღებდი ერთი დიიდფინჯნიანი ჩაის სანაცვლოდ? – 
ფიქრის გარეშე ვიტყვი: 
უსაშველო სიკეთეს გამოვუშვებდი, თუკი ჩაკეტილი მაქვს სადმე, 
კიდევ გულითად ღიმილს, 
სამ მზიან დღეს დავთმობდი და ორი ღამის სიზმარს...
მეტი კიდევ რაღა ვთქვა, მხოლოდ ერთ ცხელ ფინჯანზე ხელების გათბობის ამდენი საზღაურის გასხვისების შემდეგ.

მმმმცივაააა.....
ალბათ, რამდენიმე საათის მერე გავიღიმებ ამ წინადადებებზე, ხელგათბობისას, რადგან ახლა სწორედ ამ განწყობით ვიმორჩილებ აკანკალებულ კიდურებს, რამაც რამდენიმე საათის მერე ორთქლიან ფინჯანთან შეიძლება დამაკავშიროს. 

97-ე ვარ რიგში და მხოლოდ დღეს ...
ხვალინდელგადაუდებლად და აქედან ფეხმოუცვლელად,
არადა, რიგის 97-ე ადგილი მე საერთოდ არ მეხება, სხვის თხოვნა-სურვილს და სიცივის მძევლობას განვაგრძობ..

და, უკაცრავად, ვერ დამპატიჟებთ ფინჯან ჩაიზე, რიგის გამოუტოვებლად?  :))

შემოდგომაგვიანობისას

თითქმის ყველაფერი შეცვლილი დამიხვდა. ერთ დროს მოჭარბებულ ყვითელ ფერებს ახლა ქარი მიწაზე ანანავებდა, გამოსათხოვარი საშემოდგომო სიმღერასავით. ხეები დაბერებულიყვნენ ზაფხულიდან მოყოლებული. ზამთრის მოლოდინში ყვავილი გაეშალათ ქრიზანთემებსაც. 
ყველაზე მეტად ბუხარი მხიარულებდა, ხმამაღალ ტკაცანს შემოსძახებდა და გამურულ თუჯს გულში იკრავდა. გატიტვლებულ კენწეროებს ახლა მხოლოდ ხურმა შემოენახათ შემოდგომაგვიანობისას. 
მძიმედ სუნთქავდა საწნახელიც. დამეგობრებული აკიდოებიც ერთად შეკრებილიყვნენ მაღალ ხარიხებზე, მომცინარ მანდარინებს ამაყად გადმოსცქეროდნენ მაღლიდან. ყვითელი ყვავილების გუნდი წიწაკებს გაბუტვოდნენ და მათი საპირისპირო მხარე აერჩიათ.
 ღვინის სურნელს მთელი მარანი გამოეთრო. ბოცები მხართეძოზე წამოწოლილიყვნენ და ბუტბუტით თვლემდნენ. 
ნალიიდან სიმინდის ათასობით ტარო მარანში მოხვედრაზე ოცნებობდა. უკვირდათ, ასე ხშირად რად ჭრიალებდა ის კარები, მათგან განსხავებით. სამაგიეროდ, ყველა ტარო მოუთმენლად ელოდა შეღამებას, რომ კიდევ ერთხელ გაკეკლუცებოდნენ მთვარეს, ასე ხშირად რომ სტუმრობდა მათ. 
სადღა იყვნენ პატარა წიწილები, ეზოში ავად მომზირალი დეზებიანი მამლები ჯარისკაცებივით დააბიჯებდნენ. 
მურია კი ისეთივე სულელი და თბილი, უბოროტო და საწყალთვალებიანი კვლავაც.  
შემოდგომა დამშვიდებულიყო და ზამთარს მოუთმენლად ელოდა, რათა ჩაებარებინა მისთვის ეს ყველაფერი, ჭიქაც აეწია, კრიმანჭულიც შემოეძახა, რომ მერე მშვიდად გასდგომოდა გზას, შორეულს, ვიდრე მოსვლამდე. . . 

(გა)თენება

კუპრივით ჩაშავებულ ცას 
ოდნავ შეპარვია ჭაღარა... 
ზესკნელი დარჩენილა 
იდუმალების ამარა. 
რიჟრაჟს საკინძე ჩაუხსნია 
ღამის წყვდიადისთვის, 
ცისკარს ფერი გაუცლია 
ვარსკვლავთ კიაფისთვის. 
ღრუბელთა ქულა, სევდისმომგვრელად 
ზეცას მიბჯენოდა, 
ცეცხლშემოგზნებული, მწველი ჩურჩული კი 
სიზმრებს მიმღეროდა. 
სულმოკლე ღამეს დღის შესახვედრად 
მიეჩქარებოდა, 
ლაჟვარდის ფერი, მდუმარე ყვავილთ 
მიედარებოდა. 
ვარსკვლავთა ბრწყინვა იდუმალდებოდა 
ლაბირინთებში და 
მირაჟის ხილვა ახლოვდებოდა შენს 
ლაღ ღიმილებში და... 
სინამდვილდებოდა წამების ათვლა, - 
დღე შენდებოდა... 

და თენდებოდა...

ლექსებამდე...

...ერთმანეთს დავეკარგეთ და

გადავავიწყდით...
წარსულს გამოვედევნეთ და
ვერ ავხსენით, - 
რას ვითხოვდით მარადისობასთან...

მზის მონაშუქზე თვალები დავხუჭე და
ვერ დაგინახე,
ვერც მხარგაშლილი და
ვეღარც - მზის გარეშე,
ბევრი გეძებე, მაგრამ
შუქმა მიმატოვა, თვალებდახუჭული,
აღარ დამელოდა...

მზეს ვენდე,
მზემ - დამტოვა...
შუქმოკლებულ ფერს შემატოვა,
მხოლოდდამხოლოდ...

ახლა ვშორეულობ,
წარსულგამოუდევნებლად.

ვივიწყებ მარადისობასთან გარიგებას
და დროს ვუთვალთვალებ,
დაღმართზე ჩარბენილი ბავშვის სიცელქით, - 
ხელიდან დამსხლტარ დროს…

თვალები -  შენზე გადაფიქრების უკან დასაბრუნებლად 
ისევე იხუჭება.

…ლექსები მესიზმრება. .

მზის სამხილის ძიებაში

 (ნატას მივაწერე)

გემოწმე...

შემეხე ხორც,
ორ ცდად,
არ ცოდვად,
მზის სამხილად,
ტანში ჩაგუბებულ სითხედ...

შემეხე
ჭრილობად,
ნიადაგად,
წყლულებზე - ნეშომპალა სალბუნად,
ნაიარევზე - შოშიების საბუდრად...
შემეხე დღენაკლულს,
დამსკდარ კანზე,
საუკუნედ დამაფინე გაზაფხული, 
ძირს ჩამომიფრინე
ხეთა კენწეროებზე შესახლებული
სურვილები

და

შემისისხლხორცდი...

შემეხე
სისხლ
ხორც
ცდით...

დაგერწმუნები...
დაგემოწმები...
შეხებით...

გაძარცვული მოხეტიალე

...შენზე გავიფიქრე და...

მზერა - ღიმილში გაგიცვალე,
ქუჩა - ნაბიჯში,
ლექსი - მარცვლებად დაგიშალე და
დავფიქრდი...
უკან მოვიხედე და
გავკვირდი...

შემოდგომა დაცვენილიყო, ფოთლებიანად
ჩემს ირგვლივ,
ხეები ურცხვად იწყებდნენ გაშიშვლებას და
სულაც არ ნაღვლობდნენ სამოსის შემოძარცვას...

...მერე ფანჯრის მიღმა აღმოვჩნდი,
ზღვარზე...
სადაც ერთმანეთს ემშვიდობებოდნენ:
ღიმილითაც, 
შეგუბებული ცრემლებითაც,
უმოტივოდ და 
ცერემონიითაც...
ხელის მსუბუქი მოძრაობით, - 
ზოგჯერ ამბორგამოყოლილითაც...

და გამჭირვალე მინაც მეისტორიობდა,
წლებს ჩამოტეხილი 
დროის ერთი მცირე სეგმენტით...

...მერე სიჩუმეში ხეტიალი მომინდა,
მაგრამ ვერ შევძელი, - 
ჰაერი ხმაურიანი,
ყველა სკამი კი - დაკავებული აღმოჩნდა.

ფეხქვეშ ფოთლები ამიკვნესდნენ და
შემაჩვენეს, - შეუმჩნევლობისთვის...

...მერე სუფრასთან აღმოვჩნდი,
სადაც ყველა შენიღბული სახე გაცხადდა,
სადაც ყველა სიტყვა უფრო განამდვილდა და
გალაღდა...

ჭიქას გავხედე...
ღვინით სავსე ჭიქის მიღმა, ყველაფერი წითლად შეიღება...

მზემაც სისხლისფრად დაიწყო ჩასვლა,
მიმწუხრის ჟამს და
დაღამდა...

ფიქრიც დაიღალა და
დამთავრდა...
ნაბიჯი - გათავდა...

წლებმა შევერცხლილი წლები ჩამოივარცხნა და
გამძარცვა...

ლამაზსოფლისკენ...

ხვალ არდადეგები მეწყება,
მთელი წლის ნალოდინევი მზით და ადამიანებით გადავსებული
ხვალიდან გარემო მეცვლება – სითბოთი და ბევრი მწვანე ფერით სავსე.
სუფთა ჰაერით და ცისარტყელიანი ცით,
ნაკადულებითა და ყანის სურნელით.
ნაწვიმარზე მიწის სუნითა და ბალახებით გადაჟღენთილი
მეზობლების მოკითხულამბებიანი წუთებითა და
საღამოების - ეზოს პირზე ჩამოჯდომიანი ამბებით გასრულებული…
აქ ღობის ძირას ბავშვობაც მელოდება,
დიდი და მოინტერესე თვალებით მომლოდინე,
......
ხვალიდან ახალ დღეებს ვიწყებ – ყოველდღიურობის რევანშად...
ლამაზსოფლისკენ...
 

თვალებით – გულისკენ

(განწყობის ლექსად)
მე გამხელ –
შენ ახლა ზღვარზე ხარ,
მიღმას და გადმოღმას შორისით,
ქაოტურ ძარღვებსაც დაისკვლეც
სიტყვების ნაგუბებ,
შორი გზით
დაჰყვები წვიმიან ქალაქის
სველ ქუჩებს,
მტვრიანი ფიქრების სარეცხად,
რომ ვერ გაამჟღავნო ნეგატივი,
თვალიდან დაწყებულ – გულამდე ამბების
სამხელად.
რადგანაც იცი, რომ
გონიდან დაძრული ლანდები,
თვალიდან – გულისკენ,
იწყებენ ლაციცს, რომ
რაფსოდია უმღერონ
იმპულსურ ნაფიქრებს,
ვიდრე აკრძალვამდე –
ფიქრების მარტვილით,
არადა, შეშლამდე ისეთი ახლოა,
კანის სისქისა და
გულამდე მანძილის.
ნაბიჯებს უზომავ ფიქრის მოძრაობას
და აშთობ, ვიდრემდე წინადადებების,
იბნევა მარცვლები –
ნაკრეფი ხედვებით,
ბგერებით,
გონებით,
თვალებით – გულისკენ,
მერე კი იწყება აკრძალვა, -
გულამდე შეღწევის,
აქ დასასრულობის დიდ აბრას დაკიდებ,
რომ აღარ გჯეროდეს უსასრულობების.
შენიდან ჩემამდე
თითო ნაბიჯია,
თვალიდან გულამდე,
ზღვრამდე და მის მიღმა,
შენ მაინც ვერ ხვდები ნაბიჯის სიმოკლეს,
კანის სისქისა და მანძილის- გულს მოღმა.

.. . . . . . . .
არადა, შეშლამდე ისეთი ახლოა . . .

უჯრედებით

(ხასიათზე - უჯრედებამდე...
ნეგატივივით ქალაქში...)


უჯრედებიდან – 
წვეთ-წვეთობით 
შევსებამდე,
უმზეობიდან – 
ნაბიჯ-ნაბიჯ
შეხვედრამდე.
ფიქრწამოკიდებულ-სურვილიან
შავ-თეთრი ფოტო-კადრით,
უსულო გრძნობად გაშეშებული 
წითელი ფერით
და წვიმისფერი ხასიათით გადაჟღენთილი.
უჯრედები იკუმშება 
შენი თქმით,
კუთხეები ირკალება
აუკინძავი ემოციით,
რომელიც
უჯრედებში მატრიოშკებად ჩალაგებულ 
უზომობას ჰგავს,
ნებისყოფა – 
დამსხვრეულ ნაწილაკებს,
ურთულესი კომბიანაციებით ასაწყობ ფიგურებს.
მაკიაჟ გადაცლილ სახეს
სიცივე ნერვიული სვლით ფარავს. 
დამტვერილ უჯრედებში 
სიმშვიდე იცვლის მიმართულებას, - 
პულსის დათვლამდე. 
ვერასდროს გთხოვ:
მათხოვო შენი ლექსიკონი, - 
ნეგატივის გამჟღავნებამდე,
მაჩუქო - ტილოს ეკრანიდან ჩამოხსნილი,
შენი დასიზმრებული სიზმარი, -
დღეების მარტოობით – 
ცხადში გამოგრძელებულად.
ან -  
მუჭით შეგროვებული ნამცეცები – 
აკვარიუმის თევზებისათვის.
რომ თვალებჯერ და სულჯერ ნამრავლი
ვეღარ გაუტოლდეს ნულს.  
უჯრედები ივსებენ ცარიელ სივრცეებს,
ვიდრე – გაქცევამდე,
ვიდრე – ბოლომდე,
დასასრულამდე. 

რომ ქუჩებს ადევნებული -
მარტო აღარ მარტოობდეს დღე
და თან - ძალიან ყოველთვის.

. . . . . . . . .

შენი მზით,
შენი სვლით,
შენით.

მზის მონოლოგი

მზეზე მინდა დავწერო. . . 
ასე მგონია, შეუვსებელი ვარ და ყოველთვის რაღაც მაკლდება მთლიანობამდე.
ფანჯარას ვაღებ, ოთახის სხივებით შესავსებად. ახლა მარტო ვეღარ ვარ, სხივები დალიცლიცებენ ჩემს თავზე და ჰაერის შემადგენელ მტვრის ათასობით პაწაწინა ნაწილაკებს ამჭირვალებენ. ალბათ, ჩვენც სამყაროს ასეთივე წერტილები ვართ, თუმცა – ვინ იცის .. .
ფიქრის დაწყებაც მეზარება. ვიცი, რომ აზვინდება და მთად იქცევა, რომელსაც ვეღარ გადავივლი, ისევ შემეურჩება დამძიმებული სხეული და თავს მიმატოვებინებს შუა გზამდე.
ახლა იმას ვგეგმავ, რა ჩავანაცვლო აზვინებამდე დაწყებულ ფიქრს.
სხივებს ადევნებული თვალების წინ აბრჭყვიალებული მტვრის ათასობით ნაწილაკი კი სწრაფ ტაქტში მოძრაობენ. ვამჩნევ, თუკი სხივებს დიდხანს დავიტოვებ ოთახში, ყველა წერტილი ფიქრად იქცევა და აღარ დაეტევა ჩემს პატარა სივრცეში.
ერთი წუთით წარმოვიდგენ, რომ მზის წერტილების ქვეყანაში ვარ, მხოლოდ სხივებთან და წერტილოვანი ნაწილაკების გვერდით, უდიდეს და ულამაზეს სივრცეში, - მხოლოდდამხოლოდ და მხოლოდშობილად. აქ არ არსებობს ფიქრის წამოწყების მიზეზი, არც ფიქრის ისტორია, მითუმეტეს – დამძიმებული სხეული. აქ მზემდე სავალი გზა და ბევრი ნათელი შუქია, აქ სიკაშკაშეა, მაგრამ მარტოობაც, მზემდე მარტოობა. აქედან სინათლს წელიწადის ვერდათვლილი დროა, რომელსაც ვერასდროს დახარჯავ და ვერც გამოიყენებ, თუკი ფიქრის მოშორებას განიზრახავ.
ახლა ბავშვობაწაკითხული ზღაპარი მომაგონდა “მზის ბაჭიების ქვეყანაში”, სხივებს მზემდე წაყოლილი მთავარი გმირითა და უსაკვებო სივრცით, უწონადო სხეულებითა და მზის ყვავილებით გადავსებული ზღაპარი.
მზეს მინდა მოვუყვე ჩემი ზღაპარი, რომელიც ყველაზე უცნაური და რაღაცნაირი იქნება. მზემ რომ მომისმინოს და გამიღიმოს, სხივები გამომიწოდოს და თავბრუ დამახვიოს გულში ჩაკვრით. მერე რომ ასე დაბნეულმა ვიარო მტვრის ათას პაწაწინა ნაწილაკებში და ვერ შევნიშნო სხივებზე მათი გამომჭირვალება.
. . .ახლა დაშვების დროა, მტვრის ქვეყანაში დაბრუნების, ყინვისფერ ცაზე შორეული მზიანობის, სიცხადის თვალებში ჩახედვის, მთის გადავლის დრო, ალბათ ასე . . .
მგონი, ფიქრები მეწყებიან და სხეულს მიმძიმებენ. ჰო, სულჩამსახლებულ ნაწილებს ვაგროვებ – შევსებამდე, რომ მთელი ეს უბრალოება შევაფერადო, უფიქრობამდე ფეხით გადავცდე მზის ბილიკებს, რომ შემრჩეს მზისგან წამოყოლილი რაღაცნაირობის განცდა, რომ ამდენ წერტილოვან ამბავს თავი მოვუყარო და გავაერთმთლიანო. . .

. . . ჩამესახლე . . .

. . .

"ჩემი ხედვის არეალი"...

ახლაც მინაზე ცხვირმიჭყლეტით გავყურებ ქუჩას,
ძლიერად წვიმისფერებიანს,
წვეთები ისე გამეტებით ეცემა ახალ მოასფალტებულ ეზოს, 
თითქოს მისი გაღიავება სურს.

ოთახის სიჩუმეს საინფორმაციო ამბები ახმაურებს და 
ამ სიჩუმეს შეფარებულ ტაქტიან ბგერებს
უსწორმასწორო ქაოსში ახვევს., - 
ასეთივე ქაოსური და ნეგატიური ნიუსებით.

ჩემი ოთახის მეგობარი ჯერ არ დაბრუნებულა და
ამიტომაც სიჩუმეს უბგერობებით მეც თანავუგრძნობ.,
თუმცა რაღა სიჩუმეს,
მაგიდის სიღრმიდან ინფორმაციული ტალღა 
მდინარესავით მეღვრება ისე, ლამის თან წამლეკოს
საიტიანმა ინფორმაციულობამ.

წვიმაზე აწყობილი სიტყვები მაგონდება და
ჩემს ინტერნეტ-მეგობარს ვაკითხებ,
სულ რომ ვეხმაურები და ვეკამათები, - მას.
ამას წინათ, თავისი გარემოს დათვალიერება ვთხოვე და
რაღაც მომიმიზეზა, ალბათ, ბავშვობისას 
სურათის აღწერას შემიდარა და 
ჩემზე გაოცების შეკავება მაინც შეძლო. 
არადა, ძალიან მარტივია ასე საუბარი: - 

ჩემი მაგიდა მიმოფანტულნივთებიანია:
ბაინდერები, "ძმობილური", სკრეპებიან-სტეპლერებიან-კალმისტარებიანი ყუთით, 
ჩაის მწვანე ჭიქიანიც, ყავის სმის ფუნქციასაც რომ ვუთავსებ, 
ჭრელფურცლიანი პატარა ქაღალდები – 
ინფორმაციულ-ნომრებით აქაოსებული,
რადიო ფლეერითა და დინამიკებით.
და ბოლო შტრიხად, - ეკრანი, - 
მთავარი საინფორმაციო წყარო და ამ სიჩუმის განმფანტველი,
ათამდე გახსნილი ფანჯარა და 
მწვანე სკაიპის ნიშნულით დასრულებული….

სულ ესაა ჩემი თვალსაწიერი.
რთულია სურათის აღწერა? – 
მგონი, სულ არ!


(აქ ღიმილის სმაილია…)……

(გ)აცხადებული სურვილი

ახლა იცით რა ემოციაა,
როგორი შეგრძნება?

აი, დაახლოებით ისეთი: - სულ ეს იყოო, რომ იტყვი და უკანმოუხედავად ჩამოიტოვებ გავლილ გზას (ნუ, ამჯერად საცდელ მოედანს),
რომ ვერ იგრძნობ იმ განცდას, 
“მწვერვალამდე” რომ გეგონა,
თუმცა, სიმსუბუქე და ფიქრი, რომ 
ეს კოშმარული, ყოველკვირეული ნერვიულობა დამთავრდა,
ხვატ მზეში – ნიავს მოტანილ სიგრილეს ჰგავს და
მოგვიანებით გახვედრებს – ამ წუთების გემოს…

აუუ, მაინც რა მაგრობაა…
ჯერ ის, რომ, ადამიანებს, რომელსაც არ/ვერ აჯერებ შენს შესაძლებლობებში – დღეს გაღიარებენ, მეორე, ის, რომ, რაც აქამდე მოგწონდა თავად – შენც შეგიძლია განახორციელო, 
კიდევ ისიც, საკუთარ თავს რომ დაუმტკიცებ – მიზანი, რომ ამართლებს საშუალებას…
და თავის რწმენას დაიბრუნებ ….

ახლა სამყაროს ავუწევ ხმას, სულ ოდნავ, დიეზით და 
რითმებს დავდებ, ისე, ჩემი განწყობისთვის. . . 

პ.ს. (ჰო, მართლა, ჰარვარდში კი არ ჩამიბარებია. . . მართვის მოწმობის სურვილს გამოვედევნე აქამომდე ... 

გთვლი

ცის
ფერ
დარ
გთვლი . . . 
მზის
ქვეშ
ზე
ფიქრ . . .
ქარ
ბგერ
წამ
ღიმ. . .
ირიბ
ხედვებით
გღლი
და
ვშლი:
სიზმარს, - 
ღამე-ღამედ,
ღიმილს, - 
შინ და გარეთ,
სიტყვებს, - 
შენამდე და მერე . . .
და
ვთვლი:
მზეს, - 
რომ მაცოცხლოს,
თითებს, - 
რომ გამათბოს,
ნოტებს, - 
რომ დამათროს,
და
გამამეოროს:
მზის
ფერ
დარ,
და
შენთვის. . . 
. . .
გთვლი . . .

უკანდაბრუნებული კადრი...

იცი, როგორი შეგრძნება იყო?
აი, ნერწყვს რომ ხმაურით გადაყლაპავ და სიჩუმეს რომ ამ “ხმაურით” გაარღვევ., წამის მეასედზე ყველა ფიქრს ერთად აიღებ და შეკონავ ფუნჯივით, ოღონდ არა თანწყობილად, - აბურდულად, და წამის მეასედს მორჩენილ დროს რომ გააშეშებ უკადროდ, და უფიქროდ. 
აუუუ, რამდენი დროააა, ვიდრე ჩასვლამდე და
ჩასვლის მერე – რამდენი ადამიანი,
კიდევ, - რამდენი მზეა და რამდენი დღე – მომდევნო აქ მოხვედრილ წამამდე…

მანმადე დილა იყო,
ადრიანი და გრილი,
ნუ – იმედიანიც.
მერე გზა დაგრძელდა, მშვიდ მუსიკასთან, გრილ ჰაერთან, რამდენიმე ადამიანთან და ფეხების ცახცახთან ერთად.

შეშინებული შეგრძნება არ მტოვებს დღესაც,
ლოდინის ბაქანი – უიმედობისკენ მიმაქანებს,
33-ჯერ მებლანდება თითებში უფლის თხოვნა,
გვარის გაგონებას – ხან კედელთან ზურგით მიყვანასავით ველი, სანგრის პირას, ხანაც – ემოციის დასასრულად, რომ გაურკვევლობა დავამთავრო.

მთელ სხეულზე სიტყვები მაცვივა,
მხრებზე, ყურებთან, თვალებზე, თითებზე, მუხლის თავებთან...
ყველა – ერთი შინაარსისაა,
აქ გასავლელ გზას უკავშირდება, უკვე ბევრჯერ.

ფიქრისგან გონება მერევა,
შიშისგან – ხედვა,
33-ჯერ სათქმელს უკვე მერამდენედ ვატოვებ შუა გზაში.

მალე ჩემი დროც მოდის, 
ზუსტად ვიცი, ვის მერე უნდა ვიყო.
ვერ გავიგე , საერთოდ როგორ ჯობია:
როცა არ იცი, ყოველი 4.-7.5 წუთის მერე ვინ დაცდებათ გვარებად (რომელსაც ისე დაძაბული ვაკვირდები, რომ სიტყვის დაცდენამდე ვიცი, ვისი ჯერია), 
თუ 2-ით ადრე და წინასწარ გამზადებენ სავერდიქტო განჩინებად.


“მომდევნო კვირამდე” – ფრაზამ გააცოცხლა ფრაგმენტული კადრი.

მერე დრო კინოკადრივით დატრიალდა,
ოღონდ პირიქით:
ხალხი,
მზე,
მანქანა,
მუსიკა,
გრილი ჰაერი
და
დილის ადგილი:
შეხვედრის და დამშვიდობების. . . 
ვიდრე მომდევნო კვირამდე. . . 

.....
ხვალ ისევ გამოცდა მაქვს, საპატრულოში,

იგივე შეგრძნებებით და ემოციებით გადავსებული,

ვითვლი,  კიდევ "რამდენი სიცოცხლე" დამრჩა გამოსაყენებელი....

Ich komme...

...ეს ადგილი სრულიად შემთხვევით აღმოვაჩინე, - 
ერთი ძალიან ადამიანის ავატარიდან...

არ ვიცი, რამდენად გავართმევ თავს აქაურობას,
ჯერ-ჯერობით, - უცხო ქალაქსა ყარიბ მოხეტიალესავით...

ალბათ, მეც ხმამაღლა ფიქრი მომინდა და
ახალი დღეების გამომზეურება.

მანმადე სხვა საიტი მაფიქრებდა,
თავ/სულშესაფარ ნავსაყუდელივით,
თანამეგზურობას რომ მიწევდა დიდი ხნით,
ბევრი კარგი ნაწარმოებები წამოვიყოლე, 
ბევრი კარგი ადამიანი დამამახსოვრდა,
ბევრი ნაცნობობა დღემდე გამომყვა...

რატომ ძველზე საუბარი?
იმად, რომ ისევ მომინდა 
შევსება,
გაზიარება,
განაწილება,
შეფასება, - 
ნაფიქრის,
განცდილის,
აღქმულის,
წაკითხულის...


ათვლას ვიწყებ - 
ვიდრე დასასრულამდე...