უკანდაბრუნებული კადრი...

იცი, როგორი შეგრძნება იყო?
აი, ნერწყვს რომ ხმაურით გადაყლაპავ და სიჩუმეს რომ ამ “ხმაურით” გაარღვევ., წამის მეასედზე ყველა ფიქრს ერთად აიღებ და შეკონავ ფუნჯივით, ოღონდ არა თანწყობილად, - აბურდულად, და წამის მეასედს მორჩენილ დროს რომ გააშეშებ უკადროდ, და უფიქროდ. 
აუუუ, რამდენი დროააა, ვიდრე ჩასვლამდე და
ჩასვლის მერე – რამდენი ადამიანი,
კიდევ, - რამდენი მზეა და რამდენი დღე – მომდევნო აქ მოხვედრილ წამამდე…

მანმადე დილა იყო,
ადრიანი და გრილი,
ნუ – იმედიანიც.
მერე გზა დაგრძელდა, მშვიდ მუსიკასთან, გრილ ჰაერთან, რამდენიმე ადამიანთან და ფეხების ცახცახთან ერთად.

შეშინებული შეგრძნება არ მტოვებს დღესაც,
ლოდინის ბაქანი – უიმედობისკენ მიმაქანებს,
33-ჯერ მებლანდება თითებში უფლის თხოვნა,
გვარის გაგონებას – ხან კედელთან ზურგით მიყვანასავით ველი, სანგრის პირას, ხანაც – ემოციის დასასრულად, რომ გაურკვევლობა დავამთავრო.

მთელ სხეულზე სიტყვები მაცვივა,
მხრებზე, ყურებთან, თვალებზე, თითებზე, მუხლის თავებთან...
ყველა – ერთი შინაარსისაა,
აქ გასავლელ გზას უკავშირდება, უკვე ბევრჯერ.

ფიქრისგან გონება მერევა,
შიშისგან – ხედვა,
33-ჯერ სათქმელს უკვე მერამდენედ ვატოვებ შუა გზაში.

მალე ჩემი დროც მოდის, 
ზუსტად ვიცი, ვის მერე უნდა ვიყო.
ვერ გავიგე , საერთოდ როგორ ჯობია:
როცა არ იცი, ყოველი 4.-7.5 წუთის მერე ვინ დაცდებათ გვარებად (რომელსაც ისე დაძაბული ვაკვირდები, რომ სიტყვის დაცდენამდე ვიცი, ვისი ჯერია), 
თუ 2-ით ადრე და წინასწარ გამზადებენ სავერდიქტო განჩინებად.


“მომდევნო კვირამდე” – ფრაზამ გააცოცხლა ფრაგმენტული კადრი.

მერე დრო კინოკადრივით დატრიალდა,
ოღონდ პირიქით:
ხალხი,
მზე,
მანქანა,
მუსიკა,
გრილი ჰაერი
და
დილის ადგილი:
შეხვედრის და დამშვიდობების. . . 
ვიდრე მომდევნო კვირამდე. . . 

.....
ხვალ ისევ გამოცდა მაქვს, საპატრულოში,

იგივე შეგრძნებებით და ემოციებით გადავსებული,

ვითვლი,  კიდევ "რამდენი სიცოცხლე" დამრჩა გამოსაყენებელი....