"ჩემი ხედვის არეალი"...

ახლაც მინაზე ცხვირმიჭყლეტით გავყურებ ქუჩას,
ძლიერად წვიმისფერებიანს,
წვეთები ისე გამეტებით ეცემა ახალ მოასფალტებულ ეზოს, 
თითქოს მისი გაღიავება სურს.

ოთახის სიჩუმეს საინფორმაციო ამბები ახმაურებს და 
ამ სიჩუმეს შეფარებულ ტაქტიან ბგერებს
უსწორმასწორო ქაოსში ახვევს., - 
ასეთივე ქაოსური და ნეგატიური ნიუსებით.

ჩემი ოთახის მეგობარი ჯერ არ დაბრუნებულა და
ამიტომაც სიჩუმეს უბგერობებით მეც თანავუგრძნობ.,
თუმცა რაღა სიჩუმეს,
მაგიდის სიღრმიდან ინფორმაციული ტალღა 
მდინარესავით მეღვრება ისე, ლამის თან წამლეკოს
საიტიანმა ინფორმაციულობამ.

წვიმაზე აწყობილი სიტყვები მაგონდება და
ჩემს ინტერნეტ-მეგობარს ვაკითხებ,
სულ რომ ვეხმაურები და ვეკამათები, - მას.
ამას წინათ, თავისი გარემოს დათვალიერება ვთხოვე და
რაღაც მომიმიზეზა, ალბათ, ბავშვობისას 
სურათის აღწერას შემიდარა და 
ჩემზე გაოცების შეკავება მაინც შეძლო. 
არადა, ძალიან მარტივია ასე საუბარი: - 

ჩემი მაგიდა მიმოფანტულნივთებიანია:
ბაინდერები, "ძმობილური", სკრეპებიან-სტეპლერებიან-კალმისტარებიანი ყუთით, 
ჩაის მწვანე ჭიქიანიც, ყავის სმის ფუნქციასაც რომ ვუთავსებ, 
ჭრელფურცლიანი პატარა ქაღალდები – 
ინფორმაციულ-ნომრებით აქაოსებული,
რადიო ფლეერითა და დინამიკებით.
და ბოლო შტრიხად, - ეკრანი, - 
მთავარი საინფორმაციო წყარო და ამ სიჩუმის განმფანტველი,
ათამდე გახსნილი ფანჯარა და 
მწვანე სკაიპის ნიშნულით დასრულებული….

სულ ესაა ჩემი თვალსაწიერი.
რთულია სურათის აღწერა? – 
მგონი, სულ არ!


(აქ ღიმილის სმაილია…)……