როგორი შეგრძნება?
აი, დაახლოებით ისეთი: - სულ ეს იყოო, რომ იტყვი და უკანმოუხედავად ჩამოიტოვებ გავლილ გზას (ნუ, ამჯერად საცდელ მოედანს),
რომ ვერ იგრძნობ იმ განცდას,
“მწვერვალამდე” რომ გეგონა,
თუმცა, სიმსუბუქე და ფიქრი, რომ
ეს კოშმარული, ყოველკვირეული ნერვიულობა დამთავრდა,
ხვატ მზეში – ნიავს მოტანილ სიგრილეს ჰგავს და
მოგვიანებით გახვედრებს – ამ წუთების გემოს…
აუუ, მაინც რა მაგრობაა…
ჯერ ის, რომ, ადამიანებს, რომელსაც არ/ვერ აჯერებ შენს შესაძლებლობებში – დღეს გაღიარებენ, მეორე, ის, რომ, რაც აქამდე მოგწონდა თავად – შენც შეგიძლია განახორციელო,
კიდევ ისიც, საკუთარ თავს რომ დაუმტკიცებ – მიზანი, რომ ამართლებს საშუალებას…
და თავის რწმენას დაიბრუნებ ….
ახლა სამყაროს ავუწევ ხმას, სულ ოდნავ, დიეზით და
რითმებს დავდებ, ისე, ჩემი განწყობისთვის. . .
პ.ს. (ჰო, მართლა, ჰარვარდში კი არ ჩამიბარებია. . . მართვის მოწმობის სურვილს გამოვედევნე აქამომდე ...
გთვლი
ცის
ფერ
დარ
გთვლი . . .
მზის
ქვეშ
ზე
ფიქრ . . .
ქარ
ბგერ
წამ
ღიმ. . .
ირიბ
ხედვებით
გღლი
და
ვშლი:
სიზმარს, -
ღამე-ღამედ,
ღიმილს, -
შინ და გარეთ,
სიტყვებს, -
შენამდე და მერე . . .
და
ვთვლი:
მზეს, -
რომ მაცოცხლოს,
თითებს, -
რომ გამათბოს,
ნოტებს, -
რომ დამათროს,
და
გამამეოროს:
მზის
ფერ
დარ,
და
შენთვის. . .
. . .
გთვლი . . .
No comments:
Post a Comment