(გა)თენება

კუპრივით ჩაშავებულ ცას 
ოდნავ შეპარვია ჭაღარა... 
ზესკნელი დარჩენილა 
იდუმალების ამარა. 
რიჟრაჟს საკინძე ჩაუხსნია 
ღამის წყვდიადისთვის, 
ცისკარს ფერი გაუცლია 
ვარსკვლავთ კიაფისთვის. 
ღრუბელთა ქულა, სევდისმომგვრელად 
ზეცას მიბჯენოდა, 
ცეცხლშემოგზნებული, მწველი ჩურჩული კი 
სიზმრებს მიმღეროდა. 
სულმოკლე ღამეს დღის შესახვედრად 
მიეჩქარებოდა, 
ლაჟვარდის ფერი, მდუმარე ყვავილთ 
მიედარებოდა. 
ვარსკვლავთა ბრწყინვა იდუმალდებოდა 
ლაბირინთებში და 
მირაჟის ხილვა ახლოვდებოდა შენს 
ლაღ ღიმილებში და... 
სინამდვილდებოდა წამების ათვლა, - 
დღე შენდებოდა... 

და თენდებოდა...